Инсон яшайди орзу-умидла,

Ишонч-рақобатсиз сира бўлмас.

Ҳар меҳнатнинг маҳсули ялла,

Тарихда қолади, асло ўчмас.

Асрлар кутдик мустақилликни,

Қанча қон, неча жон қурбон айлаб.

Яшаймиз эъзозлаб ҳур Ватанни,

Киндик қони тўкилган маконни!

Фахр билан эслаймиз Токиони,

Қахрамонлик ифода этишди.

30 йиллик тўйга бағишлашди,

Курашда олган ўлжаларни!

Кўзларда ёш, қувонч ёшлари,

Уч паҳлавон уч «олтин» олди.

Тўйга туҳфа қилишди совғани,

Токиода кўрсатиб мардликни!

Ўзбегимнинг чин паҳлавонлари,

Улуғбек, Акбар, Баҳодирлари.

Елкаларида ҳилпиради байроқ,

Ўзлари шер сифатли, зўр-қайноқ!

Бехос тушди футбол ёдимизга,

Бўлармикан, шундай чин зафарлар?

Ахир санаймиз жўжани кузда,

Сўнмас орзу-умид ўзбегимда!

Чопқир тойдай асл футболчилар,

Шома каби туғма иқтидорлар.

Италияда «Рома»ни гуллатар,

Омадин берсин, Оллоҳим қўллар!

Футбол тарихин бир варақласак,

Самода қолди «Ўн етти юлдуз».

Бетакрор эди, жўшқин эртак,

Хотирада абадий кеча-кундуз!

Футбол билан ошномиз абадий,

Умид-орзумиз сўнмайди асло.

Курашамиз албат, ниятимиз аъло,

ЎЗИ қўлласин бизни самимий!

-----------------------------------------

Ғуломжон ҲАМИДОВ,

Тошкент шаҳри.